همه هست آرزویم...

کاش می‌شد صدای پشت احادیث را شنید..

لهجه‌ای عربی، آرامشی قدسی، چهره‌ای نورانی، صلابتی اطمینان‌بخش..

لب‌خندی شکرین، اخمی از سر دل‌سوزی، عبایی بلند، محاسنی در هم پیچیده...

چشمانی نافذ، دستانی محکم، صدایی گرم، فریادی تکان‌دهنده...

کاش می‌شد دید صاحب سخن را... خود را در آغوشش گرمش انداخت.. زار زد...

کاش می‌شد جلوشان به خاک افتاد، دامان‌شان را گرفت، دعای توسل خواند...

تنها از این می‌ترسم که به سرنوشت کوفیان دچار شویم.. کوفیان هم امام غایب را خوب اطاعت می‌کرند..هزاران نامه برایش می‌نوشتند. اما هنوز امام‌شان نیامده، فرستاده‌اش را از دارالحکومه به زیر انداختند.. خدا کند کوفی نشویم..