یهویی

سلام

بیش‌تر دنبال بهونه می‌گشتم برای نوشتن. دلم برای نوشتن تنگ شده است، شدید...!

دلم برا پست‌های قدیمی وب‌لاگم تنگ شده. پست‌هایی که شدیدا بدون سانسور و دلی بود. پست‌هایی که خیلیاش حاصل احساسات زودگذر و بعضا حرف‌های فروخورده بود. معمولا وقتی بهونه‌ای برای نوشتن پیدا نمی‌کنم میرم از اول همه‌ی پست‌هامو مرور می‌کنم. گاهی خنده‌م می‌گیره از حرف‌های خودم و گاهی عرق شرم می‌ریزم از حرف‌های حساب نشده‌م، اما هیچ‌کدوم رو پاک نمی‌کنم چون معتقدم این بلاگ شخصی، سیر تغییر منو باید نشون بده. صادقانه.